Dostosowywanie sposobu nauczania do rozmaitych potrzeb uczniów najlepiej rozpoczynać już na etapie edukacji przedszkolnej. Okres ten jest często pierwszym momentem, kiedy dziecko wchodzi w większą grupę społeczną. Satysfakcja i nauka dziecka, wynikające z przebywania w grupie rówieśniczej, zależne są od dwóch czynników. Z jednej strony są to osobiste uwarunkowania malucha, z drugiej umiejętności i wiedza merytoryczna nauczyciela grupy. W przedziale wiekowym 3–6 lat po raz pierwszy zaobserwować możemy u dzieci różnice, które mają kilka przyczyn. Każdy przedszkolak, rozpoczynając edukację wczesnoszkolną, podejmuje ją z różnym poziomem umiejętności. – Ze względu na różnice w zasobach społecznych rodziny, jej świadomości pedagogicznej i innych czynników, dzieci przychodzą z charakterystyczną tylko sobie „wyprawką intelektualną”. Dodatkowo każdy przedszkolak wyposażony jest w specyficzny, sobie tylko właściwy zestaw umiejętności, tempo uczenia się czy preferencji dróg uczenia się . Warto w przedszkolu stworzyć warunki sprzyjające osiągnięciu przez dziecko pełnego potencjału. Możliwe jest to przede wszystkim wtedy, kiedy nauczyciel poświęci czas na rozpoznanie indywidualnych potrzeb wychowanków oraz dopasuje metody pracy do tych wymagań.
Pomocne w wyborze odpowiedniej metody pracy z dzieckiem jest ustalenie sposobu, w jaki przedszkolak zapamiętuje i odtwarza zdobywaną wiedzę. – Są dzieci, które szybko się uczą, zapamiętują, kiedy są w ciągłym ruchu (tzw. kinestetycy). Dziecko, u którego dominującym kanałem nauki jest słuch, będzie preferować naukę przez dźwięki (szybko zapamiętuje piosenki, wierszyki, kiedy je słyszy – tzw. słuchowiec), zaś przedszkolak, którego mózg preferuje obraz, będzie bardzo szybko uczyć się, oglądając plansze czy książeczki (tzw. wzrokowiec).
Dla nauczyciela wychowania przedszkolnego jasne jest, że to zabawa (szczególnie jeśli jest twórcza i łączy treści z rozmaitych dziedzin) w szczególny sposób aktywizuje i motywuje dzieci w wieku 3–6 lat. Zabawa pozwala także na stosowanie nauczania zindywidualizowanego, czyli takiego, które uwzględnia możliwości i problemy rozwojowe dzieci, ich temperamenty, tempo ich pracy, posiadane doświadczenia oraz zainteresowania. – Należy jednak pamiętać, że pewne umiejętności potrzebują czasu, np. dziewczynce naturalnie łatwiej jest starannie kolorować niż chłopcu, co nie znaczy, że chłopiec tego nie potrafi. On potrzebuje więcej czasu, aby lepiej ukształtowała się u niego motoryka mała, odpowiedzialna za staranność prac manualnych. Dlatego w indywidualizacji niezwykle ważne jest nie tylko rozumienie różnic w preferencjach stylów uczenia się, ale również różnic wynikających z naszych naturalnych ograniczeń . Stosowanie tych samych kryteriów oceny względem wszystkich dzieci może negatywnie wpływać na ich poczucie własnej wartości. Świetnie sprawdza się za to chwalenie, docenianie, nagradzanie twórczej postawy dziecka w podejmowanych działaniach. Najlepiej zatem unikać krytykowania czy oceniania, a zamiast tego podsuwać dziecku sposoby na to, jak udoskonalić obszary, które wymagają u niego poprawy. Sytuacja taka wspiera rozwój kreatywności i chęci dziecka do dalszej pracy. Dzięki temu przedszkolak s\taje się bardziej śmiały, decyzyjny, twórczy i chętniej podejmuje wyzwania. – Dziecko w wieku przedszkolnym najbardziej potrzebuje wiary w to, że da radę. Żeby odnieść sukces, trzeba trenować, uczyć się i próbować.
Krystyna Duchnowska